geceyle birlikte adım atar güneş içeri
geceyle birlikte bir sonraki güne (hâlâ) umut var
geceyle birlikte mümkün her sabah
çünkü karanlık olmadan anlaşılmayacak aydınlık
çünkü hüznün gölgesi çökmese ruhuna
dönmeyecek yüzünü güneşe bu yılgın adam
dönmediği gibi hanzala’nın yüzünü bize yıllardır
çünkü biz bıkmadık karanlıktan, ısrarla
selam tel örgüleri yırtan yumruklara, evet
selam karanlığa direnen aydınlık yolcu
selam hanzala, dönme yüzünü kolay kolay!
gece bitip de güneş ilk ışıklarını yüzümüze vurmadan
dönme sakın, yalvarırım
çünkü ben öyle bilirim ki karanlık
ve de nam-ı diğer inficar
ancak şafağın sökmesinin hemen önüdür
hemen gelmeyecek olan aydınlığın habercisidir ilk gölge
hemen hemen herkesin umutla beklediği o güneş
ancak yeterince kararırsak doğacak, biliyorum artık
sırtın da tamamen kararana dek dönme yüzünü sakın, n’olur
çünkü bu körlükle biz zaten
anlamıycaz yüzündeki ne hüznü ne de yası
anlamak bilmekle denk değil
bilsek de gözyaşlarının aktığını
anlamıycaz gözlerindeki sisin ardını
yıllardır ve yıllardır
sadece slogan atmakla meşgul gençliğim gibi misal
veya sadece namazda saf tutan omuzlarım gibi
değmeyecek böğrüm böğrüne
ve bilsek de hüznünü, yasını, kavganı
anlamıycaz tamamen kararana dek
aydınlığın anlamını
